Dag 18 Meus Jogos

Nog eenmaal keer laat ik in dit blog mijn licht schijnen op de 28^e Olympische Spelen in Rio de Janerio. Jaren lang heb ik ervan gedroomd om eenmaal het grootste sportevenement ter wereld mee te mogen maken. Eenmaal te staan op de berg Olympus. De afgelopen weken heb ik een droom uit laten komen. In woorden is het onmogelijk om het gevoel van deze droom weer te geven. Duizenden foto’s en video’s geven een beeld. Maar ze drukken niet uit wat ik heb gezien. Het zijn mijn oren, mijn handen, mijn neus en vooral mijn ogen die alles hebben waargenomen. De Spelen waren voor ons land misschien niet enorm succesvol maar wel goed genoeg om met trots terug te kijken. Zoals het hoort beoordeel je pas na afloop. Onze supersterren vaalden helaas, geen medailles in zwembad, eenmaal brons op de judomat. Geen titels voor de hockeyploegen. Geen medailles in de paardensport. En dus moet wat mij betreft het oordeel keihard zijn. Dat is dramatisch. Bij deze sporten zullen volgens de komende jaren echt een inhaalslag moeten maken. Maar als je verder kijkt zie je een ander zeer pijnlijk beeld. Namelijk dat de meeste van onze gouden olympiers allemaal naar de spelen kwamen zonder grote verwachtingen. Alleen van Dorian van Rijsselberghe en Marit Bouwmeester wisten hun favorietenrol waar te maken.De rest vaalde. En volgens mij heeft dat vooral te maken met onze opvoeding. In ons land geven we kinderen van jongsafaan enorm veel kansen. We leren ze dat elke teleurstelling niet direct betekend dat je iets niet kunt bereiken. We geven ze regelmatig herkansingen. Kom je tekort op een bepaald niveau, dan passen we het niveau aan of krijg je individuele begeleiding. Heb je geen baan dan val je terug op een uitkering. Dat lijkt misschien goed, maar het zorgt er wel voor dat je op langere termijn de jeugd niet meer leert omgaan met verlies. Met de druk van het moeten presteren. Het moeten blijft dan uit. En juist dat maakt een sporter een topsporter. Het kunnen omgaan met die druk. Het ten koste van werkelijk alles willen winnen. Metale weerbaarheid. Wij vinden altijd een excuses voor het niet presteren. Maar dat is eigenlijk helemaal niet nodig. Want waarom je niet presteert is niet van belang. Je hebt niet gedaan wat er van je verwacht werd. Dat is pijnlijk maar wel gewoon een feit. Als je een examen niet haalt dan heb je dus niet voldaan aan het niveau. Als je een vak niet beheerst moet je niet naar redenen zoeken om dat te verklaren maar moet je zorgen dat je dit leert. Als absoluut iets wilt, moet dat doen. Ook als dit betekent dat je even niet voldoet aan de wensen en eisen van een ander. Als we zowel op scholen als op sportverenigingen willen ontwikkelen is niet alleen die kennis en vaardigheden van belang. Kinderen moeten leren verliezen, kinderen moeten leren omgaan met de druk van de sport. Kinderen hoefen niet beschermt te worden door ouders, steunen mag maar laat ze leren. Als je verliest is dat niet jammer, maar een reden om harder te trainen. Ik geloof dat de huidige sporters van Team NL talent genoeg zit om nog meer medailles te winnen. Maar juist op metaal vlak zullen we veel meer moeten investeren in het leren hoe je moet winnen met de druk daarvan. Hoe je dat zou moeten doen? Ik zou zeggen, zorg ervoor dat je in de benadering van sporters eerlijk durft te zijn. Zeg vanaf het begin wat ze waard zijn. Ze zijn geen favoriet als je ooit iets hebben gewonnen. Ze zijn geen top als ze nooit de groten hebben verslagen in hun sport. Je bent niet top als je net niet wint. Als kinderen iets niet kunnen moet je dit durven benoemen. Als je het niveau niet aan kunt, dan heb je niet het recht op een herkansing. Je zult dan een andere weg moeten zoeken om er alsnog te komen. Maar helaas heb ik hier geen invloed op.

En dus keer ik terug bij mijn reis. Bij mijn droom. Rio 2016 is voor mij voor altijd het moment geweest waarop ik kennis heb mogen maken met de spelen. Het zijn de spelen van Usain Bolt, van Michael Phelps, van Simone Biles, van Allyson Felix, van Elaine Thompson, van Mo Farah, van Ketty Ledecky, van Braziliaanse (beach) volleyballers, van Katinka Hosszu, van acht keer goud, zeven keer zilver en zes keer brons. Van Dorian, Ellis, Marit,Anna,de lichte dubbeltwee, Ferry,Sharon en Sanne. Van Deodoro, van Barra, van Maracana en de Copacabana. Van het goud van Neymar en de Braziliaanse voetballers. Maar het zijn en blijven voor mij voor atlijd mijn Olympische Spelen. De komende dagen, weken, maanden en jaren hoop ik nog vele verhalen, foto’s en video’s te mogen delen. Hoop ik velen van jullie deelgenoot te maken van mijn reis. Maar vanaf morgen begint een nieuw leven. Komt een einde aan de droom. Ik eindig met een woord van dank aan een ieder die de afgelopen periode deelgenoot heeft willen zijn van mijn reis. Dank voor de taloze reactie’s die ik vooraf en tijdens mijn reis heb ontvangen. De slutingsceremonie zit erop, het wordt stil in een woonkamer in Nederland.

In gedachten reis ik nog eenmaal terug naar mijn stad, naar mijn spelen. Ik zie al mijn hoogtepunten terugkomen. Ik beleef nog eenmaal het gevoel van utiem geluk. Mijn oren horen de muziek, mijn neus ruikt de geur van Rio. Mijn lichaam voelt de warmte. In mijn ogen brandt een traan. Ik voel me trots, gelukkig en blij. Langzaam sluit ik ze. #ikwaserbij

Dag 17 Final

De laatste dag van de spelen in Rio waren voor ons Nederlanders niet echt succesvol.Nouchka Fontijn won zilver zoals ze zelf zei. Maar ze verloor op punten van een Amerikaanse. Moutenbiker van Hout verloor zijn fiets en daarmee de kans op eremetaal. En dus ging mijn blik naar twee finales bij de mannensport uit. Brazilie tegen Italie in Maracanazinho was de eerste strijd. Het volleybaltoernooi dat nu precies 20 jaar geleden de mooiste olympische titel van Nederland opleverde werd ditmaal opnieuw niet gewonnen door Italie. Ze verloren kansloos van het thuisland dat met keiharde slagen de Italiaanen geen enkele kans gaf. 3-0 en dus opnieuw goud voor een mannenteam van het gastland. Dit werd gevierd met een aantal voetballers die gisteren nauwelijks 100 meter verder in het grote stadion hun titel hadden gewonnen. De tweede finale van de dag volgde een paar uur later. Dream Team USA won met groot gemak van Servie de basketbalfinale. En dus zitten de spelen erop. Morgen nog eenmaal een persoonlijke terugblik op mijn spelen maar voor iedereen die met mij mee heeft geleeft de afgelopen dagen al een woord van dank. Ik ga over een half uur genieten van de sluitingsceremonie van de spelen van Rio. Nog eenmaal kijk vanuit de zetel in Klazienaveen naar mijn stad. De stad waar ik ooit kwam om te dromen. De stad waar ik nu mijn droom heb zien uitkomen. De Olympische Spelen van Rio de Janeiro. De Spelen waar ik kennis heb mogen maken met de absoluut beste atleten van deze wereld. Nog eenmaal mag ik zeggen #ikwaserbij

Dag 16 Ouro

Het klinkt misschien voor sommingen gek als ik vertel dat ik met het goud van het Braziliaanse voetbalteam vanavond mijn reis zie worden bekroond. Ik voel al jaren mee met het team dat in mijn ogen in staat moet zijn het allermooiste voetbal te spelen ter wereld. Ik voel je tijdens een wedstrijd van a selecao even een Braziliaan. Ik begrijp maar al te goed hoe de fans zich voelen. Een land dat eigenlijk bestaat uit verschikkelijk veel verschillende stadsstaatsjes met hun eigen bevoling, regels en vooral beleving. Nergers ter wereld vind je geloof ik een land dat zoveel verdeeld is als dit land. Niemand voelt zich Brazilaan. Je vertelt met trots uit welke stad en welke club in die stad volgens jou het beste voetbal speelt. Alleen als het nationale team speelt ben je meer dan ooit een. En dus was de teleurstelling zeer groot toen twee geleden Duitsland de droom keihard kapot schoot. De wedstrijd van toen is waarschijnlijk de meest pijnlijke dag geweest uit het leven van vele Brazilianen. En juist nu was dat land weer de tegenstander. En dus stond niet alleen de eerste gouden medaille van een Braziliaans voetbalteam op het spel. Er moest en zou ook wraak genomen worden op de nederlaag in 2014. Het werd een triller die pas na tien strafschoppen zou eindigen. Ver weg bij een feestje in het grensdorp Zwartemeer (grens tussen Nederland en Duitsland) zag ik op een telefoonscherm hoe Neymar, mij en vele landgenoten trots maakte door de laatste beslissende strafschop erin te schieten. Eindelijk was er goud, eindelijk toonden voetballers aan dat ze ook in eigen land een toernooi konden winnen. Misschien is dat wel de mooiste les uit deze spelen. De Brazilianen hebben aangetoont voor het oog van de wereld dat ze kunnen winnen. Morgen de laatste dag van de spelen.Tot dan, até então.

Dag 15 Casa

Na een vlucht van 12 uur met aan boord vele bekende Nederlands zoals Raomi, Maarten van der Weide, Henk en Mariane Timmer en veel bobo's van de diverse bonden, landen we op vaderlandse bodem. In het vliegtuig begreep ik dat zowel de handbaldames als de volleybaldames hun halve finale niet in winst hebben kunnen omzetten. Helaas maar ook dat is vrij logisch, ze zijn goed, ze zijn wereldtop maar de absolute top zit er (nog) niet in. Tegen drie uur was ook de laatste treinreis vanaf Schiphol naar Klazienaveen ten einde en kon ik zeggen, ik ben weer thuis. Maar de spelen zijn nog niet voorbij. Sterker nog voor ons Oranje was de avond nog gevuld met een toetje. Nederland tegen team GB zoals Fatima poogde te zeggen. De eerste wedstrijd die ik in eens weer via de TV zou zien. Prachtig om te kunnen vertellen over waar in het stadion in mijn bevond. Wat er voor tijdens en na de wedstrijd zich allemaal af speeld en hoelang soms de reis vanaf het hockeystadion naar het schip wel niet was. Helaas verloren de hockeydames vooral van zichzelf en dus bleef het bij zilver. Geen goud, geen titel en geen bekroning van vier jaar werken. Maar dat maakt een mens misschien ook wel sterker. Altijd winnen verveelt misschien niet maar is ook niet goed voor de sport. Nu is het aan onze dames om te bewijzen dat ze de wereldtop zijn bij het vrouwenhockey. Doodop van een lange reis toog ik vrij snel na deze finale naar mijn bedje. Thuis in Klazienaveen, ver weg van Olympisch Rio. Maar met de droom van mijn leven. Ik was er bij. Deze verhalen zullen voor altijd bij mij blijven. Morgenavond de finale van het Olympisch voetbaltoernooi. Stieken droom ik nu van het goud dat het land Brazilie toekomt. Ze hebben het geweldig gedaan.Tot dan, até então.

Dag 14 Ultima

Mijn laatste dag in Rio begon met het gebruikelijke einde van de reis. Koffers inpakken, paspoort en andere reisdocumenten in gereedheid brengen en dan afscheid nemen en uitchecken. Ik zou voor ik naar Nederland terug zou vliegen nog eenmaal een wedstrijd bezoeken. En niet zomaar een. De halve finale van het waterpolotoernooi bij de mannen tussen Montenegro en Kroatie. Ik reisde nog eenmaal met de trem naar de metro. En daarna met de metro vanaf het centrum van Rio naar het olympisch park van Barra. Een gevoel van weemoed. Maar ook van dankbaarheid. Ik ben trots dat ik het mee heb mogen maken. Ik blij dat ik alles met eigen ogen heb mogen zien. Maar nu eerst terug naar het zwembad. Ik begin en eindig in het stadion waar helaas Nederlands succes uit bleef tijdens deze spelen. Voor Kroatie was dit succes er wel. Zij wonnen het duel met het buurland 12-8. En vooral onder water werd keihard gestreden voor deze zege. Het is misschien wel de gemeeste sport die ik deze spelen heb gezien. Na de wedstrijd nam ik afscheid van een park dat ik met heel veel plezier heb bezocht. Misschien was het naar Europese maatstaffen niet helemaal af. Maar Rio heeft laten zien dat je ook in Latijns Amerika een stadioncomplex kunt bouwen dat goed genoeg is om de spelen in te huis vesten. Ik loop nog eenmaal terug naar het station en naar daar de BRT naar het vliegveld. Deze twee uur durende reis voert me misschien wel langs de meest pijnlijke kant van Rio. De arme wijken van het Noorden van de stad laten je beseffen hoe betrekkelijk dichtbij de armoede van deze stad soms is. Ik ben blij dat wij in ons land erin zijn geslaagd met al onze tekorten toch iedereen een kans te geven op een eerlijk leven. Op het vliegveld wacht een lange reis terug naar huis.Tot dan, até então.

Dag 13 Mil Gols

Vandaag de laatste volledige dag in Rio. Een druk programma met drie evenementen. Eerst het meer,LagaoRodrigo deFreitas. Maar veel meer dan een kort bezoek aan de waterkant zou dat niet worden. Het duurde bijna een half uur om bij de eerste toegangspoort te komen. Vandaar was het nog eens een half uur naar de tribunes toe. En dat was gezien het weer, meer dan 30 graden, het programma van de dag maar vooral de tijd tussen deze wedstrijd en de halve finale van het voetbaltoernooi mij het niet waard. Ik heb vanaf de waterkant nog wat serries bekeken om daarna naar het mooiste voetbalstadion van de wereld te gaan. Eindelijk zou ik Maracana in het echt zien. Vijf jaar geleden was het nog in aanbouw voor de WK en dus bleef het bij een bouwvalbezoek. Nu kon ditmaal echt genieten. En wat voor een wedstrijd. Brazilie tegen Honduras. Meer dan 60.000 feestende Brazilianen werden getrakteerd op een voetbalshow van hun helden. Al naar 15 seconden scoorde Neymar 1-0 en daarna songen en feesten we door totdat aan het eind van de middag de teller op 6-0 stond. Het was een van de meeste voetbalwedstrijden die ik ooit heb bezocht. Het stadion, de historie, de sfeer en het voetbal waren van een hoog niveau. In avonduren zou de bekroning moeten komen van deze reis voor wat betreft onze landgenoten. Dafne Schippers zou goud winnen op de 200 meter. Al vroeg vond ik mijn weg naar het stadion. Het Olympisch Stadion van Rio bezocht nu voor de 4e maal in mijn leven. Eenmaal in de eerste reis naar RIo en nu drie maal tijdens de spelen. En ik ben blij dag ik ook ditmaal de reis heb ondernomen. Helaas geen gouden race voor onze Dafne maar een zilveren plak maakt mijn reis wel helemaal af. Morgen de laatste dag hier voor mij in Rio. Dan naar het waterpolotoernooi.Tot dan, até então.

Dag 12 Desapontamento

Om de dag wat extra glans mee te geven begon ik vandaag bij de wielerbaan van het olympisch park. Ik zou vandaag alleen de hockey halve finale bezoeken van onze oranje heren. Maar omdat ik hier ben gekomen om van sport te genieten heb ik een ticket bijgekocht zodat ik ook de baanwielrenners in actie kon zien op hun laatste dag van de spelen. Theo Bos bleek in de herkansing van de keirin niet goed genoeg en dus geen medaille voor de voormallige wereldkampioen. Olympisch kampioen Elis Ligtlee plaatste zich wel voor de halve finale van het spirttoernooi en in het omnium deed Kirsten Wild haar best om in de top zes de blijven staan. Het overigens best een leuk gezicht op vanaf de tribunes over de baan te kijken waar tegen de zestig per uur mensen langs vliegen. Om vijf uur stond het hoofdmaal op het programma, de halve finale van de hockeyheren tegen buurland België. De verwachtingen waren vooraf hoog gespannen. Nederland zou makkelijk winnen en zich plaatsen voor de finale. Maar het liep fout. Nog voor de wedstrijd al. De muziekinstallatie deed het niet meer en dus choas allom. Gelukkig werd dat door ons, de fans, rechtgezet. Uit volle borst zongen we het Wilhelmus en de Belgen volgen met hun volkslied. In de wedstrijd bleek al snel dat de spanning de heren tot in het diepst van hun vezels was gaan zitten. België profiteerde en won verdient met 3-1. De emoties van fans op de tribunes waren aandoenlijk. Frustraties en huilende fans. Persoonlijk zag ik niet in waarom je zou moeten gaan huilen om een nederlaag van je land. Nederland had verdiend verloren en dat hoort nu eenmaal ook bij een sportwedstrijd. Tijd dus voor een feestje om wat bij te komen. Het HHH was uitverkocht en bracht drie olympisch kampioenen in haar midden. Elis Ligtlee, Ferdy Weertman en Marit Bouwmeester werden gehuldigd. Helaas vonden de bobo’s dat mensen zoals ik maar even achteraan moesten gaan staan. En dus ontstond er een woordenwisseling tussen mij en een bewakker. Misschien wil de bierfirma die kant van de medaille ook eens belichten. Het is niet alleen maar feest in het HHH. Het feestje van stikend rijke landgenoten is puur een prive aangelegenheid waarbij de sporters een kleine rol mogen komen vervullen. Want die zijn binnen een half uur al weer vertrokken. En de prijzen van het HHH zijn helemaal niet te geloven. Net geen €5 voor een glas water met biersmaak en een entree voor buitenlandse gasten van €45. Als Nederlander betaal je overingens ook gewoon €15 per kaartje. Kortom Jan Modaal heeft hier niets te zoeken. Morgen gaan we het weer over sport hebben. Nog maar twee dagen Rio. Tot dan, até então.

Dag 11 Thiago

Na de nacht van Bolt vervolg mijn reis met een trots gevoel. Ik heb een hoogtepunt mogen beleven met deze wedstrijd maar hopelijk volgen er nog veel meer. Vandaag start in met een reisje vanaf de boot naar het olympisch park voor een hernieuwde kennismaking met het handbalstadion. Ditmaal voor het mannentournooi met de wedstrijden, Slovenië tegen Polen en Duitsland tegen Egypte. Nu zie ik regelmatig tophandbal in de vaderlandse competitie maar het niveau hiervan staat in het helemaal niets bij de top van de wereld. In de eerste wedstrijd versloegen de Slovenen verrast het beter geachte Polen met 25 – 20 en dus was er voor Egypte in wedstrijd twee nog een kans zich te plaatsen voor de kwart finale. Duitsland moest hiervoor verslaan worden. En zoals het noord-afrikanen betaamd gebeurde dit in een verhit duel. Helaas voor Egypte bleven de Duitsters koel onder de omstandigheden en wonnen vrij invoudig met 32 – 25. Ik vervolgde mijn reis en nam een tussenstop in Leblon. In deze wijk is het HHH gevestigd. Een biermerk dat het Holland House voorziet van drank zeg maar. Eerst maar even tickets regelen voor de halve finale van het hockey. En daarna heerlijk zwemmen in het zwembad. Op de schermen verscheen de turnfinale van Sanne Wevers. En dus was ik in eens getuige van een unieke sportprestatie in de vaderlandse geschiedenis. En dat zorgde voor een prima stemming kan ik je vertellen. In de avond vertrok weer in de richting van het atletiekstadion voor mijn tweede finale dag in het Olympisch stadion. Het zou een bijzondere nacht worden waarin Thiago Braz da Silva een hoofdrol voor zijn rekening nam door goud te winnen bij het polstokhoogspringen. Later begreep ik dat er veel discussie is ontstaan over de fluitconcerten van de Brazilanen. Uit eigen ervaring kan ik jullie melden dat dit wel mee viel. De fans waren natuurlijk op de hand van hun landgenoot en er werd hier en daar wat gefloten maar dat kan onmogelijk ervoor gezorgt hebben dat Renaud Lavillenie niet over 6.08 ging. Tot dan, até então.