Na een vlucht van 12 uur met aan boord vele bekende Nederlands zoals Raomi, Maarten van der Weide, Henk en Mariane Timmer en veel bobo's van de diverse bonden, landen we op vaderlandse bodem. In het vliegtuig begreep ik dat zowel de handbaldames als de volleybaldames hun halve finale niet in winst hebben kunnen omzetten. Helaas maar ook dat is vrij logisch, ze zijn goed, ze zijn wereldtop maar de absolute top zit er (nog) niet in. Tegen drie uur was ook de laatste treinreis vanaf Schiphol naar Klazienaveen ten einde en kon ik zeggen, ik ben weer thuis. Maar de spelen zijn nog niet voorbij. Sterker nog voor ons Oranje was de avond nog gevuld met een toetje. Nederland tegen team GB zoals Fatima poogde te zeggen. De eerste wedstrijd die ik in eens weer via de TV zou zien. Prachtig om te kunnen vertellen over waar in het stadion in mijn bevond. Wat er voor tijdens en na de wedstrijd zich allemaal af speeld en hoelang soms de reis vanaf het hockeystadion naar het schip wel niet was. Helaas verloren de hockeydames vooral van zichzelf en dus bleef het bij zilver. Geen goud, geen titel en geen bekroning van vier jaar werken. Maar dat maakt een mens misschien ook wel sterker. Altijd winnen verveelt misschien niet maar is ook niet goed voor de sport. Nu is het aan onze dames om te bewijzen dat ze de wereldtop zijn bij het vrouwenhockey. Doodop van een lange reis toog ik vrij snel na deze finale naar mijn bedje. Thuis in Klazienaveen, ver weg van Olympisch Rio. Maar met de droom van mijn leven. Ik was er bij. Deze verhalen zullen voor altijd bij mij blijven. Morgenavond de finale van het Olympisch voetbaltoernooi. Stieken droom ik nu van het goud dat het land Brazilie toekomt. Ze hebben het geweldig gedaan.Tot dan, até então.