Dag 10 (deel II) Continuação
Speciaal voor deze wedstrijd heb een tweede verslag gemaakt van mijn dag in Rio. Want deze avond is de bekroning op de reis van mijn leven. Het koningsnummer van deze spelen, 100 meter sprint voor mannen. Acht atleten, één moment, 50.000 toeschouwers, miljoenen mensen kijkend naar tv, luisterend naar de radio. Alles is hier op gericht. Eeuwige roem, nooit vergeten beelden en namen. De wereld staat stil en kijkt mee. Het stadion siddert van spaning. Het voorstellen begint, baan 2 Trayvon Bromell, Amerikaan, brons bij de WK in Beijing vorig jaar. Baan 3 Akani Simbine, regerend kampioen bij de universiade en Zuid-Afrikaansrecordhouder. Baan 4 Justin Gatlin, Amerikaanse Olympisch kampioen van athene 2004, brons vier jaar geleden Baan 5 Jimmy Vicaut uit Frankrijk, Europees Recordhouder.Baan 6. Usain Bolt, regerend Olympisch en Wereldkampioen uit Jamaica. Baan 7. Andre De Grasse, Canadees die brons won samen met Bromell in Beijing bij de WK. Baan 8 Ben Youssef Meite uit Ivoorkust, nationaal recordhouder. Baan 9 Yohan Blake, Jamaica, voormalig wereldkamipoen in winnaar van het zilver in Londen. Dan de doodse stilite, de atleten zitten klaar in hun blokken. Het startschot klint, het stadion springt op en zweeft even boven de grond. Na 9.81 seconden is het duidelijk, Usain Bolt is de beste sprinter uit de geschiedenis. Voor de derde maal wint hij goud op de spelen. Ik besef dat ik erbij ben geweest. Ik was onderdeel van olympische historie. Dit was, is en blijft waarschijnlijk een van de mooiste momenten uit mijn leven. Wat een belevenis. Ik tril uren later nog na als ik het stadion verlaat. Super gaaf, schreeuw ik het uit als ik in bed neer plof. Dit is waarvoor ik hierin kwam. Dit is waar ik met trots over zal spreken in de komende jaren. Dit is wat sport mooi maakt, puur genot tot in het diepst van je vesels. Morgen meer vanuit rio. Tot dan, até então
Dag 10 Quebrar
In de eerste versie van deze dag staan twee sporten centraal. Eerst de finisch van de olympische marathon voor vrouwen in de Sambodrome. De Sambodrome is een betonenstraat van 800 meter met aan beide zijden tribunes. Niet voor een sport gebouwd maar voor een ander leuk feestje. Als vroom katholiek verwijs ik dan na het laatste weekend voor het begin van de vastenperiode. Onderons, carnaval is de meer gangbare naam voor dit feetstje. Maar we zijn hier voor de sport en dus is het een stadion geworden dat is ingedeeld in twee blokken, aan de ene kant de boogschietbanen en aan de andere kant het finischgebied van de marathon. Nu is deze marathon de afgelopen jaren vaak gefinischt op bijzondere plaatsten. The Mail was vier jaar geleden het eindstation. En in Athene 2004 werd gebruik gemaakt van het oude Panathenaic Stadion waar de eerste moderne spelen plaats vonden in 1896. Die marathon starte overigens in de stad waaraan de wedstrijd zijn naam dankt. Kortom niet zo gek dat ze een speciale plaats zoeken. Genoeg geschiedenis, door naar vandaag. De Keniaanse Jemina Sumgong won. Direct na de finisch vetrok opweg naar het volleybalstadion, het kleine Maracana geheten. Daar speelden de dames van Italië en Puerto Rico en China vs USA. Team USA won zilver vier jaar geleden en is de concurent voor Oranje. Topvolleybal dus. En dat was zeker het geval. Ik heb wel eens bij de plaatselijke trots in mijn drop wat wedstrijden gezien, maar hierbij is dat kinderspel. Elke bal wordt geslagen alsof het de laatste is. Elk punt is een strijd opzich. En elke zet is een veldslag tot het eind. Eindstanden 3-0 en 3-1 voor respectievelijk Italië en de Verenigde Staten. Nu zelf wat eten en dan deel II, het hoofdmaal. 100 meter voor mannen in het Olympisch Stadion, Tot dan, até então.
Dag 9 Clássico
Vandaag twee hockeywedstrijden op het programma. De dames van Argentinie en India kennen veel historie in een mondiaal kleine sport. Argentinie speelde vier jaar geleden nog de finale van het olympisch hockeytoernooi en ze zijn nu op het eigen continent één van de favoriteiten. In de groepsfase is de ploeg in het hemelsblauw nog niet echt gelukkig geweest maar, tegen India hebben de vrouwen van Argentinie een makkelijke middag. Het wordt uiteindelijk 5-0. Dat de hoofdmaaltijd, Nederland tegen aartsrivaal Duitsland. Ongeacht welke sport en op welk niveau blijft deze strijd altijd een extra lading geven. Met vrienden en familie in die Heimat heb ik nooit echt een haat gevoeld voor de Duiters. Ook de wereldtitel voetbal in 2014 hier in Brazilie hebben ze dit verdient gewonnen. Maar nu ik zelf hier in Rio sta en het Wilhelmus hoor hoop ik maar 1 ding, Oranje moet en zal overwinnen. Gelukkig dachten onze Oranjeheldinen er net zo over en dus werd vanaf minuut 1 gezocht naar de goal van die Mannschaft. Met doelpunten van Xan de Waard en Kittie van Male werd de vijand kansloos achter gelaten. De hockeydames blijven daarmee de rol als topfavoriet waar maken. De dames bedanken ons als publiek dankbaar En dus verliet een trotse Nederlander het stadion. Leuk om mee tegen is de kennismaking met familieleden van zeilster Marit Bouwmeester, zij streed op het water om goud tijdens de hockeywedstrijd. Door een goed resultaat nam ze de leiding over in het klassement en heeft ze nu uitzicht op de titel. Ik heb ervan genoten. Vanavond eerst nog even Dafne Schippers zijn gloreren en dan Usain Bolt morgenavond naar goud zien lopen. 100 meter mannen het koningsnummer van de spelen, en nu mag iedereen het weten #ikbenerbij #rio2016. Tot dan, até então.
Dag 8 Criança
In de bus naar het olympisch park sprak ik met een ouder Duitsechtbaar. Hun dochter bleek hockeyinternational Lisa Altenburg te zijn. Morgen een van de tegenstanders van onze hockeyvrouwen. Zij vertelden over de bijzondere omstandigheden in verhouding tot de spelen in Londen. Over het lange reizen van en naar het stadion en hoe de sporters het hadden ervaren. Leuke inside verhalen die je weer een ervaring rijker maken. Pas in de middag volgde de eerste sportactiviteit van de dag, de mannen van China en Australie streden in het basketbaltoernooi en daar mocht ik getuige van zijn. Mijn sportkennis wordt soms wel eens overschat maar de spelers van beide teams kende ik niet. Vorige week dus maar even gegoogld en dus meld ik u dat de sterspeler van de Australiers Cameron Bairstowen is en dat bij de Chinesen de ster Jianlian Yi mee deed. Uitslag van deze zeer beladen wedstrijd 68 – 93 in het voordeel van de Austrailiers. Was er dan niets leuks over mijn bezoek naar de basketbalarena te vertellen. Nou echtwel, je bent een kleine jongen en de spelen zijn in jouw stad, papa belooft dat je in iedergeval een wedstrijd mag bekijken van jouw sport basketbal. Alles klaar, shirt van Neymar aan gedaan, vlag van je land mee en daar gaan we. Prachtig om die jongen te zien genieten van de spelen in zijn stad. Je helemaal niets aan trekken van de wereld om je heen gewoonweg genieten van sport. Dat is wat ik wil en dat is wat hij deed tijdens de wedstrijd. En dat heb ik ook maar gedaan. In de late avond volgde nog de 8e finale van het beachvolleybal. Het Nederlandse duo Nummerdoor/Varenhoorst won van team Mexico, tot genoemen van vele Nederlandse supporters. De sfeer van deze wedstrijd was net als mijn vorige bezoek aan het stadion geweldig. Vooral de lichten worden gedoofd en duizenden telefoontjes de arena verlichten. Laat in de avond keerde ik terug op mijn boot. Weer een dag genieten van topsport en de entourage erom heen. Morgen mijn eerste kennismaking met de hockeyvrouwen van Oranje. Tot dan, até então.
Dag 7 Falhado
Er zijn sporters die bewonder op hun prestaties, sommige spoters om hun houding. Anderen om hun kijk op het leven en de wereld om hun heen. Henk Grol heeft van alles wel iets in zich. Hij is een zeer verdienstelijk judoka met een Olympische missie, een winnaar die alles er voor doet en laat en dat ook uitstraald en hij is zich bewust van de wereld om zich heen. Zo was hij een van de spoters die zich hard maakte voor een fonds dat oudspoters op weg zou kunnen helpen in hun verdere leven. En juist op zijn vermoedelijk laatste spelen heb ik hem mogen steunen in zijn strijd om goud. In de eerste ronde won hij vrij eenvoudig hun partij. In de tweede ronde werd de spanning enorm en verloor hij helaas op een straf, einde droom. Op de andere mat streed Marinde Verkerk gedurende bijna 15 minuten voor haar medaille. Ook zij verloor helaas en dus zat mijn judodag er vrij snel op. Nauwelijks een uur later vernam ik overingens dat velen van jullie mij daar hebben zien zitten. Kortom bewijs van mijn aanwezigheid in Rio is geleverd. Ik vervolgde mijn reis vanaf het olympisch park naar Doedoro. Hier strijden de rugbyheren om hun titel van beste rugbynatie ter wereld. Wel eens waar nu geen 15 maar slechts 7 spelers tussen de lijnen maar toch is de passie er niet minder om. In de diverse wedstrijden die ik heb mogen zien blijkt hoe ongelofelijk moeilijk dit spel kan zijn. Kracht, inzet maar ook inzicht en doorzettingsvermogen. Mijn godelijke lichaam lijkt ervoor geschikt, maar niets is minder waar. En toen de finale gewonnen werd door Fiji, een kleine groep eilanden uit de pacific werd het feest pas echt geweldig. De mensen uit een land lieten hun emoties de vrije loop en fans uit andere landen bezefden hoe mooi sport kan zien. Dit zijn sprookjes die alleen op de Olympische Spelen kunnen uitkomen en ik mocht hierbij aanwezig zijn. Morgen basketbal en beachvolleybal. Tot dan, até então.
Dag 6 Agitar
Na kort nachtje gaat leeft de olympische droom voort, vandaag op de tennisbanen. Helaas was de regen al aanwezig toen ik de pier afliep naar de trem. De reis naar het Olympisch Park is best lang meer dan 2 uur en verloopt vanaf de trem naar metro lijn 1 en lijn 4 (deze lijn is speciaal voor fans van de spelen en is pas een week open) en een rit van een half uur met de BRT bus, een speciale buslijn die hierdoor de files omzelt en je afzet op een station een klein kwartiertje lopen van het park. Het tenniscomplex bestaat uit een centre court, een court 1 en diverse andere banen. Maar door de regen werd nergens gespeeld en dus had ik tijd om de tijdrit te kijken. Even verder op, namelijk ongeveer 20 kilometer, reden de wielrenners hun tijdrit. Fabian Cancellara, een van de beste wielrenners van deze eeuw, nam daar afscheid met Goud. En Nederland bleef achter met een zilver. Het dagje tennis liep ten uit op een teleurstelling. Door de regen werd er niet gespeeld en dus bleef er niets anders over dan terug te reizen naar het schip. Nog op het Olympisch Park vond ik echter een ticket voor de finales van het judo. Ik twijfelde, hier gebruik van maken of het ticket af geven als gevonden voorwerp. Ik bedacht me dat als ik zelf mijn ticket kwijt zou raken ik radeloos en kwaad zou zijn. En dus zocht ik naar een afgiftepunt waar ik hem afgaf. Nauwelijks bewust van wat ik deed wist de medewerker niet echt goed wat hiermee te doen. Een simpel bedankje kwam er uiteindelijk moeizaam uit. Ik liep via de judo hal terug naar de uitgang en tot mijn verbazing begreep ik in eens wat er precies aan de hand was. Hier waren zwarthandelaren bewust bezig met het verkopen van mogelijk ongeldige tickets. En dat terwijl je hier ook gewoon tickets kon kopen bij de kassa. Ik zocht naar wat klein geld en trachte eenmaal te vragen of ik voor dit geld nog ergens een wedstrijd zou kunnen kijken. En dat lukte ook nog, Handbal in de avonduren met twee wedstrijden uit de groepsfase. De teams wist de verkoper niet, maar ik was allang bij dat ik nog iets kon zien vandaag. En terwijl ik een restaurant zocht voor wat eten nabij het park begreep ik van andere Nederlandse fans dat Oranje die avond ook nog moest spelen tegen Korea. Vraag die overbleef of de sessie waar ik naar toe zou gaan ook de juiste was. Aangekomen bij de ingang was deze vraag snel beantwoord. Overal Oranje, en dus had ik het genoegen de dames te zien strijden tegen Korea. Helaas miste Lois Abbingh in de slotseconde een strafbal en bleef het 32 – 32, maar dat nam niet weg dat ik met een goed gevoel terug keerde op het schip. De regen was eindelijk opgehouden en ik had genoeg te vertellen. Morgen Judo en Rugby. Tot dan, até então.
Dag 5 Copacabana
In de vroege Braziliaanse ochtend opende ik mijn ogen op een crusche schip. De lange terugreis vanaf het Olympisch park vannacht was amper vijf uur geleden voltooid. Een lastige zoektocht omdat nergens precies vermeld stond waar ik moest zijn. Maar gelukkig met wat hulp van Braziliaanen vond de ingang van de pier en belande ik op het schip. Rond de klok van half 3 sloot ik mijn ogen. Via de trem en de trein belande ik bij het stadion van de paardensport in Rio. Gelukkig staan de route vanaf de stations duidelijk aangegeven, alleen is de afstand van het station best lang (met de trem & trein is het ongeveer 2 uur reizen en lopen vanaf het station duurt het nog een kwartier). De verbaasde reacties van velen staan me nog helder bij, toen ik zei dat ik naar paardensport ging. Want in tegenstelling tot andere familieleden heb ik niets met deze edele dieren. Conclusie na een ochtend in de zon zitten genieten van de omgeving, paarden zijn in mijn optiek nog steeds prachtige wezens die instaat zijn om bijna achteloos over obstakels te springen. Maar waarom dan de man of vrouw die het beest bereid daarvoor beloond moet worden, is mij niet helemaal duidelijk. O ja, omdat het evenement niet op de tv is uitgezonden even een korte update 1. Frankrijk 2. Duitsland 3. Australië. En Nederland, dat nam deel. 6ste plaats. In de middag vond de finale van het individuele event plaats, daarbij werd ik van informatie voorzien van de Nederlandse bondscoach, die naast mij plaats nam op de tribunes. Ik had mij vergezeld van andere fans uit ons land vandaar. Ook Tim Lips en Merel Blom kwamen naar hun proef bij ons zitten. En zo bekeek ik de winnende rit van de Duitser Michael Jung met veel mensen met kennis van zaken. En dat verrijkt wel je blik op deze tak van sport. Vanuit Deodoro, een wijk in het noorden van de stad is het ongeveer twee uurtjes reizen per metro naar het strand van de Copacabana. Maar gezien de tijd tussen de beide evenementen, heb ik de reis opgedeeld in twee delen. Ik heb tussendoor de haven van Botafogo bezocht. Voor de mensen die mijn reis vier jaar geleden hebben gevolgd, het is inderdaad in deze wijk dat mijn hotel destijds gevestigd was. En het is bijzonder om te zien dat alles van toen hier nog steeds aanwezig is. Het hotel, de eetgelegenheden, de supermarkt, de favela en het zicht op het Christusbeeld. Het bracht fijne herinneringen boven aan een reis die misschien nog wel meer dan deze voor altijd in mijn gedachten blijft. Maar genoeg hierover, het is tijd om door te reizen naar de beroemdste kustlijn van de wereld. Het strand van de Copacabana. Hier is het volleybal op het strand uitgevonden en hier hoort het thuis. Een prachtige nacht topsport gezien, voor het echte verhaal check mijn video’s. Wat een super sfeer en dan ging het nog maar om de groepsfase. De fans die kort op het speelveld zitten, de DJ die het publiek opzweept en de sporters die hierdoor nog beter gaan spelen. Helaas verloor het Nederlandse koppel, Marleen van Iersel en Madelein Meppelink. Maar het is pas de groepsfase. Kortom dat belooft voor de volgende keer als de knock-outfase ga bekijken. Morgen een dagje tennis. Tot dan, até então.
Dag 4 Viver
Een bak vol met water, 50 meter lang 12 meter breed en 4 meter diep. 15.000 mensen die zich rondom het water hebben verzameld. Miljoenen fans die via radio, tv en/of internet mee kijken. Ik staar naar het water. Rustig kabbelent, bijkomend van de lange hete avond. Dromen kwamen uit voor de één, vervlogen voor ander. Ik sluit even mijn ogen en denk aan de reis die mij hier heeft gebracht. Vanaf de vroege Nederlandse ochtend tot de late avond in Rio. Een kort ritje met de auto naar het station, een treinreis naar Schiphol van tweeëneenhalf uur en daarna de gebruikelijke controles op het vliegveld. Het lange wachten was hier begonnen. Verbaast over de diversiteit van supporters inclusief BN’ers die samen met mij de reis zouden aanvangen. Van oude mannen gekleed in strakke maatpakken tot jonge kinderen op sandalen rond rennend in de hal. De vliegreis was zonder noemens-waardigheden verlopen. Wat filmpjes, wat gesprekken over Rio en de droom van een bezoek aan de spelen en vooral rusten en slapen. In Rio was alles op zijn Braziliaans verlopen. Chaotisch en moeizaam zullen de meeste Nederlands zeggen. Goed zeg ik achteraf. Ondanks een lange taxirit was ik op tijd op het Olympisch Park en ik heb genoten van het zwemtoernooi. Het klinkt uit mijn mond misschien vreemd maar hier is het glas half vol, op zijn minst dan. Mijn eerste kennismaking met de Rio was overweldigend. De zweer in en rondom het stadion is beter dan verwacht en de spanning en ontlading van fans in het zwembad maakt het nog specialer. Helaas geen Nederlands succes maar dat mag de pret niet drukken. Als ik het water achter me laat, weet ik dat mijn Spelen zijn begonnen. Morgen naar het paardrijden en ’s avonds het strand van Copacabana voor het beachvolleybal. Tot dan, até então.