Nog eenmaal keer laat ik in dit blog mijn licht schijnen op de 28^e Olympische Spelen in Rio de Janerio. Jaren lang heb ik ervan gedroomd om eenmaal het grootste sportevenement ter wereld mee te mogen maken. Eenmaal te staan op de berg Olympus. De afgelopen weken heb ik een droom uit laten komen. In woorden is het onmogelijk om het gevoel van deze droom weer te geven. Duizenden foto’s en video’s geven een beeld. Maar ze drukken niet uit wat ik heb gezien. Het zijn mijn oren, mijn handen, mijn neus en vooral mijn ogen die alles hebben waargenomen. De Spelen waren voor ons land misschien niet enorm succesvol maar wel goed genoeg om met trots terug te kijken. Zoals het hoort beoordeel je pas na afloop. Onze supersterren vaalden helaas, geen medailles in zwembad, eenmaal brons op de judomat. Geen titels voor de hockeyploegen. Geen medailles in de paardensport. En dus moet wat mij betreft het oordeel keihard zijn. Dat is dramatisch. Bij deze sporten zullen volgens de komende jaren echt een inhaalslag moeten maken. Maar als je verder kijkt zie je een ander zeer pijnlijk beeld. Namelijk dat de meeste van onze gouden olympiers allemaal naar de spelen kwamen zonder grote verwachtingen. Alleen van Dorian van Rijsselberghe en Marit Bouwmeester wisten hun favorietenrol waar te maken.De rest vaalde. En volgens mij heeft dat vooral te maken met onze opvoeding. In ons land geven we kinderen van jongsafaan enorm veel kansen. We leren ze dat elke teleurstelling niet direct betekend dat je iets niet kunt bereiken. We geven ze regelmatig herkansingen. Kom je tekort op een bepaald niveau, dan passen we het niveau aan of krijg je individuele begeleiding. Heb je geen baan dan val je terug op een uitkering. Dat lijkt misschien goed, maar het zorgt er wel voor dat je op langere termijn de jeugd niet meer leert omgaan met verlies. Met de druk van het moeten presteren. Het moeten blijft dan uit. En juist dat maakt een sporter een topsporter. Het kunnen omgaan met die druk. Het ten koste van werkelijk alles willen winnen. Metale weerbaarheid. Wij vinden altijd een excuses voor het niet presteren. Maar dat is eigenlijk helemaal niet nodig. Want waarom je niet presteert is niet van belang. Je hebt niet gedaan wat er van je verwacht werd. Dat is pijnlijk maar wel gewoon een feit. Als je een examen niet haalt dan heb je dus niet voldaan aan het niveau. Als je een vak niet beheerst moet je niet naar redenen zoeken om dat te verklaren maar moet je zorgen dat je dit leert. Als absoluut iets wilt, moet dat doen. Ook als dit betekent dat je even niet voldoet aan de wensen en eisen van een ander. Als we zowel op scholen als op sportverenigingen willen ontwikkelen is niet alleen die kennis en vaardigheden van belang. Kinderen moeten leren verliezen, kinderen moeten leren omgaan met de druk van de sport. Kinderen hoefen niet beschermt te worden door ouders, steunen mag maar laat ze leren. Als je verliest is dat niet jammer, maar een reden om harder te trainen. Ik geloof dat de huidige sporters van Team NL talent genoeg zit om nog meer medailles te winnen. Maar juist op metaal vlak zullen we veel meer moeten investeren in het leren hoe je moet winnen met de druk daarvan. Hoe je dat zou moeten doen? Ik zou zeggen, zorg ervoor dat je in de benadering van sporters eerlijk durft te zijn. Zeg vanaf het begin wat ze waard zijn. Ze zijn geen favoriet als je ooit iets hebben gewonnen. Ze zijn geen top als ze nooit de groten hebben verslagen in hun sport. Je bent niet top als je net niet wint. Als kinderen iets niet kunnen moet je dit durven benoemen. Als je het niveau niet aan kunt, dan heb je niet het recht op een herkansing. Je zult dan een andere weg moeten zoeken om er alsnog te komen. Maar helaas heb ik hier geen invloed op.

En dus keer ik terug bij mijn reis. Bij mijn droom. Rio 2016 is voor mij voor altijd het moment geweest waarop ik kennis heb mogen maken met de spelen. Het zijn de spelen van Usain Bolt, van Michael Phelps, van Simone Biles, van Allyson Felix, van Elaine Thompson, van Mo Farah, van Ketty Ledecky, van Braziliaanse (beach) volleyballers, van Katinka Hosszu, van acht keer goud, zeven keer zilver en zes keer brons. Van Dorian, Ellis, Marit,Anna,de lichte dubbeltwee, Ferry,Sharon en Sanne. Van Deodoro, van Barra, van Maracana en de Copacabana. Van het goud van Neymar en de Braziliaanse voetballers. Maar het zijn en blijven voor mij voor atlijd mijn Olympische Spelen. De komende dagen, weken, maanden en jaren hoop ik nog vele verhalen, foto’s en video’s te mogen delen. Hoop ik velen van jullie deelgenoot te maken van mijn reis. Maar vanaf morgen begint een nieuw leven. Komt een einde aan de droom. Ik eindig met een woord van dank aan een ieder die de afgelopen periode deelgenoot heeft willen zijn van mijn reis. Dank voor de taloze reactie’s die ik vooraf en tijdens mijn reis heb ontvangen. De slutingsceremonie zit erop, het wordt stil in een woonkamer in Nederland.

In gedachten reis ik nog eenmaal terug naar mijn stad, naar mijn spelen. Ik zie al mijn hoogtepunten terugkomen. Ik beleef nog eenmaal het gevoel van utiem geluk. Mijn oren horen de muziek, mijn neus ruikt de geur van Rio. Mijn lichaam voelt de warmte. In mijn ogen brandt een traan. Ik voel me trots, gelukkig en blij. Langzaam sluit ik ze. #ikwaserbij