Het klinkt misschien voor sommingen gek als ik vertel dat ik met het goud van het Braziliaanse voetbalteam vanavond mijn reis zie worden bekroond. Ik voel al jaren mee met het team dat in mijn ogen in staat moet zijn het allermooiste voetbal te spelen ter wereld. Ik voel je tijdens een wedstrijd van a selecao even een Braziliaan. Ik begrijp maar al te goed hoe de fans zich voelen. Een land dat eigenlijk bestaat uit verschikkelijk veel verschillende stadsstaatsjes met hun eigen bevoling, regels en vooral beleving. Nergers ter wereld vind je geloof ik een land dat zoveel verdeeld is als dit land. Niemand voelt zich Brazilaan. Je vertelt met trots uit welke stad en welke club in die stad volgens jou het beste voetbal speelt. Alleen als het nationale team speelt ben je meer dan ooit een. En dus was de teleurstelling zeer groot toen twee geleden Duitsland de droom keihard kapot schoot. De wedstrijd van toen is waarschijnlijk de meest pijnlijke dag geweest uit het leven van vele Brazilianen. En juist nu was dat land weer de tegenstander. En dus stond niet alleen de eerste gouden medaille van een Braziliaans voetbalteam op het spel. Er moest en zou ook wraak genomen worden op de nederlaag in 2014. Het werd een triller die pas na tien strafschoppen zou eindigen. Ver weg bij een feestje in het grensdorp Zwartemeer (grens tussen Nederland en Duitsland) zag ik op een telefoonscherm hoe Neymar, mij en vele landgenoten trots maakte door de laatste beslissende strafschop erin te schieten. Eindelijk was er goud, eindelijk toonden voetballers aan dat ze ook in eigen land een toernooi konden winnen. Misschien is dat wel de mooiste les uit deze spelen. De Brazilianen hebben aangetoont voor het oog van de wereld dat ze kunnen winnen. Morgen de laatste dag van de spelen.Tot dan, até então.