Mijn laatste dag in Rio begon met het gebruikelijke einde van de reis. Koffers inpakken, paspoort en andere reisdocumenten in gereedheid brengen en dan afscheid nemen en uitchecken. Ik zou voor ik naar Nederland terug zou vliegen nog eenmaal een wedstrijd bezoeken. En niet zomaar een. De halve finale van het waterpolotoernooi bij de mannen tussen Montenegro en Kroatie. Ik reisde nog eenmaal met de trem naar de metro. En daarna met de metro vanaf het centrum van Rio naar het olympisch park van Barra. Een gevoel van weemoed. Maar ook van dankbaarheid. Ik ben trots dat ik het mee heb mogen maken. Ik blij dat ik alles met eigen ogen heb mogen zien. Maar nu eerst terug naar het zwembad. Ik begin en eindig in het stadion waar helaas Nederlands succes uit bleef tijdens deze spelen. Voor Kroatie was dit succes er wel. Zij wonnen het duel met het buurland 12-8. En vooral onder water werd keihard gestreden voor deze zege. Het is misschien wel de gemeeste sport die ik deze spelen heb gezien. Na de wedstrijd nam ik afscheid van een park dat ik met heel veel plezier heb bezocht. Misschien was het naar Europese maatstaffen niet helemaal af. Maar Rio heeft laten zien dat je ook in Latijns Amerika een stadioncomplex kunt bouwen dat goed genoeg is om de spelen in te huis vesten. Ik loop nog eenmaal terug naar het station en naar daar de BRT naar het vliegveld. Deze twee uur durende reis voert me misschien wel langs de meest pijnlijke kant van Rio. De arme wijken van het Noorden van de stad laten je beseffen hoe betrekkelijk dichtbij de armoede van deze stad soms is. Ik ben blij dat wij in ons land erin zijn geslaagd met al onze tekorten toch iedereen een kans te geven op een eerlijk leven. Op het vliegveld wacht een lange reis terug naar huis.Tot dan, até então.