Een bak vol met water, 50 meter lang 12 meter breed en 4 meter diep. 15.000 mensen die zich rondom het water hebben verzameld. Miljoenen fans die via radio, tv en/of internet mee kijken. Ik staar naar het water. Rustig kabbelent, bijkomend van de lange hete avond. Dromen kwamen uit voor de één, vervlogen voor ander. Ik sluit even mijn ogen en denk aan de reis die mij hier heeft gebracht. Vanaf de vroege Nederlandse ochtend tot de late avond in Rio. Een kort ritje met de auto naar het station, een treinreis naar Schiphol van tweeëneenhalf uur en daarna de gebruikelijke controles op het vliegveld. Het lange wachten was hier begonnen. Verbaast over de diversiteit van supporters inclusief BN’ers die samen met mij de reis zouden aanvangen. Van oude mannen gekleed in strakke maatpakken tot jonge kinderen op sandalen rond rennend in de hal. De vliegreis was zonder noemens-waardigheden verlopen. Wat filmpjes, wat gesprekken over Rio en de droom van een bezoek aan de spelen en vooral rusten en slapen. In Rio was alles op zijn Braziliaans verlopen. Chaotisch en moeizaam zullen de meeste Nederlands zeggen. Goed zeg ik achteraf. Ondanks een lange taxirit was ik op tijd op het Olympisch Park en ik heb genoten van het zwemtoernooi. Het klinkt uit mijn mond misschien vreemd maar hier is het glas half vol, op zijn minst dan. Mijn eerste kennismaking met de Rio was overweldigend. De zweer in en rondom het stadion is beter dan verwacht en de spanning en ontlading van fans in het zwembad maakt het nog specialer. Helaas geen Nederlands succes maar dat mag de pret niet drukken. Als ik het water achter me laat, weet ik dat mijn Spelen zijn begonnen. Morgen naar het paardrijden en ’s avonds het strand van Copacabana voor het beachvolleybal. Tot dan, até então.